Letterlijk betekent dit: ‘de verschijnselen laten spreken’. Fenomenologie gaat uit van de wisselwerking tussen de mens en de wereld om hem heen. Mens en wereld horen principieel bij elkaar en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een fenomenoloog luistert naar wat de verschijnselen hem te zeggen hebben; met terughouding van theoretische bespiegelingen. Dit vraagt om innerlijke onbevangenheid, innerlijke bewegingen loslaten die alleen een gevoelsmatig, wilskrachtig of veroordelend karakter hebben. In dit moment van stilte en terughouding ervaart, binnen deze context, de begeleider een centrum, een samenhang, een orde die een waarheid of aanwijzing geven voor een volgende stap.

De werkelijkheid is er en treedt dan weer terug. De mens kan de werkelijkheid niet vasthouden en zeggen ‘zo blijft het’. Hellinger maakt een vergelijking met geluk; ‘men verheugt zich wanneer het komt en wanneer het gaat, laat men het gaan. Dan komt men ook niet in de verleiding de werkelijkheid zoals deze zich voordoet, te manipuleren, milder te maken of te verscherpen.’