Evenbeelden is een dichtbundel die dialogen aanreikt tussen buiten- en binnenwereld. Een uitnodiging om je te verwonderen over wat je om je heen ziet en wat dat in je oproept.
De bundel Evenbeelden wil dialogen op gang brengen. Tussen jou en mij. Tussen jou en de ander. Tussen jouw buitenwereld en jouw binnenwereld. Zo is de bundel ook tot stand gekomen.
De bundel is geïnspireerd door de eerste zin die in de bijbel is geschreven over de mens:
“Vervolgens besloot God de mens te maken, naar Zijn evenbeeld, …” (Genesis 1).
Wat een opening!
Als jij en ik evenbeelden zijn van God, zijn we dan ook evenbeelden van elkaar?
Wat zijn evenbeelden eigenlijk?
Een beeld van even
Ik stond hiernaar te kijken in Harlingen, de avond voorafgaand aan het vertrek naar Terschelling; – een dierbare plek voor me. Ik wilde er maar wat graag naartoe, maar ik moest wachten tot de volgende ochtend. En toen zag ik aan de kade dit beeld. Een omgekeerd uitroepteken. Een vraagteken, werd dat voor mij. En de vraag die daarbij opkwam was: wat doet de overgang van de dag naar de nacht toch steeds met mij? Ik ben gefascineerd door de ondergaande zon. Ik zag achter een kleurrijke façade het afscheid van de dag schuil gaan. Afscheid toonde zich zo van zijn mooiste kant Dat afscheid gaat steeds weer anders.
Evenbeelden
Woorden verdichten
Soms iets van herkenning
Zo binnen zo buiten
Beelden verruimen
Even vallen ze samen
Met woorden die voelen en zien
Het moment van even is weergegeven als kaft van het boek.
Een reiziger op zee, die passeert, terwijl de golven van het leven komen en gaan, gestuwd door een onophoudelijke stroom. Een zwarte muur van water doemt op en juist in die muur sprankelen glinsteringen.
en dan is het beeld alweer verdwenen, de muur gebroken, terwijl de reiziger zijn weg gewoon vervolgt, het beeld op de achterkant. Er zit ongeveer 5 seconden tussen voor en achter. Zo zie ik steeds weer ‘even’ – beelden.
De binnenplaats
Terugkomend van Terschelling op de oude Friesland, probeerde ik een foto te maken van heuse nostalgie. Die stuurhut met dat koper en dat hout en dat roer. Het lukte me niet om alles op de foto te krijgen. Ineens zag ik dat ik dóór het glas moest fotograferen. De spiegeling ervan meenemen, vanuit de buitenwereld kijken naar de binnenwereld in die stuurhut. En dat precies op het moment dat we de haven invoeren, het einde van een reis.
De binnenplaats
Als ik er zo op terugzie
Verzeilde ik buitengaats
In voren
Die mij niet toebehoren
Waar ik naar uitzie
Is de binnenplaats
Hier te leren
Over gaan en wederkeren
Als evenbeelden zijn we gelijk in het anders zijn.
Zo zag ik dat ineens voor me.
Uniek
Ieder bos heeft
Zijn eigen
Streepjescode
God schrijft in de hemel met een ganzenveer …
Dit zinnetje kwam vrijwel direct in me op, toen ik deze twee wolkjes zag. Ik vond het een poëtisch zinnetje, maar ja, wat moest ik ermee? Ik liet het zinnetje bestaan en oefende geduld uit. Een jaar of drie heb ik gewacht wat er op zou volgen. En achteraf begrijp ik waarom. Ik ken de zwaarte goed, maar dit beeld liet me weten dat het licht en luchtig kan. En daar ben ik heel dankbaar voor. Het gedicht dat ik hierover schreef, schreef ik uit dankbaarheid aan God en staat achteraan in de bundel.
