Ik weet niet wie ik ben is het eerste boek van Jan van den Oever die al meer dan twintig jaar spreekt over non-dualiteit. Jan is recht door zee en helder als glas. De boodschap is duidelijk, je enige kapitaal is je eigen-wijsheid. Alle zweverigheid wordt geëlimineerd waardoor het bevattelijk is, maar dat is persoonlijk. Ieder het zijne als het maar tot het zelfde leidt.
Hollandse Advaita op z’n Jan boeren fluitjes. Het hele verhaal over non-dualiteit is aan Jan wel toevertrouwd, hij is waar hij over spreekt en dat merk je aan zijn heldere woorden. De consequente weigering om het moeilijker voor te doen dan het is maakt het tot een verhaal van eenvoud humor en diepte. Alleen iemand die werkelijk vanuit de ene bestaansgrond spreekt kan zoveel helderheid in zulke simpele woorden vangen. Vrij van iedere opsmuk of gemaaktheid laat Jan van den Oever zien dat de oergrond van het leven altijd onze werkelijke essentie zal blijven ongeacht de de(n)klagen in onze geest die ons keer op keer doen verbeelden iets te zijn wat we nooit kunnen worden. In welke bochten we ons ook wringen Jan prikt er feilloos doorheen en laat ons zien dat we om onkwetsbaar te willen zijn ons leven tot een kunstmatige brij hebben gemaakt waar we niet meer uit lijken te kunnen komen. Ik weet zeker dat heel veel mensen door deze benadering van Jan van den Oever het ene levenslicht opnieuw kunnen gaan zien, en van zien naar weten dat je dat bent is maar een stap verder. Jan moedigt je aan die stap keer op keer te zetten tot je er zo vertrouwd mee bent dat er voor altijd in weet te zijn.
